Анализ верша цетки вера беларуса

Dating > Анализ верша цетки вера беларуса

Download links: → Анализ верша цетки вера беларуса → Анализ верша цетки вера беларуса

Творчасць Цёткi набывае рэвалюцыйны хар-р. Бой пачаўся не на жарт. Цётка наследуе творчыя прынцыпы Багушэвiча, яго iдэi. Такі гранітны вобраз народа-змагара і намаляваны ў вершы «Вера беларуса».

Таму паэтэса не спынiлася на тым, што завяшчау Багушэвiч. Яе творчасць — і адбітак рамантычнага бачання свету, і выява драматычнага лёсу «жанчыны з бунтарскай душой» — паэткі, рэвалюцыянеркі, міласэрнай сястры, настаўніцы і акторкі. Спажываем, а ў народзе Штось як шэпча: «Ўставай, слеп! Why did this happen? Мела двух братоў: Вацлаў і Язэп памёр у 1915 г. Рэвалюцыя ўвасабляецца ў алегарычных вобразах грознай буры, навальніцы, усхваляванага мора, хвалі якога штурмуюць стары свет. Асноуныя мацiвы яе лiрыкi. Пашкевіч у Пецярбургу аформіўся і дзейнічаў студэнцкі «Круг беларускай народнай прасветы і культуры» А. Верш з'яуляецца гiмнам рэвалюцыi.

У вершы пасля змрочнага малюнка тагачаснай беларускай рэчаіснасці, пададзенага з дапамогай яскравых мастацкіх дэталей «нагаек царскіх звон», «у нас там ноч», «мы ацямнелі з страшных мук» і г. Паэтычная творчасць Цеткi амаль цалкам звязана з рэвалюцыйнымi падзеямi 1905-1907гг. У вершы вобразна выступаюць характэрныя асаблiвасцi паказу жыцця. Цётка добра разумела, што ў барацьбе з царызмам працоўныя Беларусі не павінны быць ізаляванымі, што дабіцца перамогі можна толькі ў еднасці з іншымі народамі.

Паэзія, в сокращении. Краткое содержание. - У 1901 годзе нейкі час працавала ў вёсцы хатняй настаўніцай. Яе творчасць адлюстроўвае асноўныя працэсы ўзбагачэння вобразна-выяўленчан сістэмы мастацкага твора, сведчыць пра жанрава-стылявую дыферэнцыяцыю і нармалізацыю беларускай літаратурнай мовы ў перыяд яе станаўлення.

Пасля дамашняга навучання ў 1884 годзе паступіла адразу ў 4-ы клас прыватнай гімназіі Прозаравай у Вільні. У 1901 годзе нейкі час працавала ў вёсцы хатняй настаўніцай. Але У 1902 годзе ў Пецярбургу трапляе на курсы выхавацелек і кіраўніц фізічнай адукацыі вядомага ў той час педагога, прагрэсіўнага грамадскага дзеяча прафесара П. Лесгафта У час вучобы А. Пашкевіч у Пецярбургу аформіўся і дзейнічаў студэнцкі «Круг беларускай народнай прасветы і культуры» А. Пашкевіч была адной з яго ўдзельнікаў. Тады ж пачалася і яе літаратурная творчасць У 1904 А. Пашкевіч пераехала ў Вільню, дзе распачала актыўную прапагандысцкую работу, адначасова працавала фэльчаркай у Нова-Віленскай бальніцы. У 1904—1905 — дзяячка Беларускай сацыялістычнай грамады. Пад пагрозай арышту была вымушана ў 1905 на нейкі час пакінуць Вільню, але хутка вярнулася і прыняла ўдзел у выпуску першай беларускай газэты «Наша доля». Потым вымушаная эміграваць, едзе ў Галіцыю, дзе паступае 1905 на філасоўскі факультэтЛьвоўскага ўніверсытэту. Займаецца вывучэннем беларускага тэатра і фальклёру. Матэрыяльная незабяспечанасць, напружаная творчая праца абвастраюць хваробу лёгкіх. Пашкевіч жыве ў Кракаве, вучыцца ў Ягелонскім унівэрсытэце да1911 , пад чужым пашпартам наведвае Расейскую імпэрыю. У 1914 яна пачынае выдаваць у Мінску часопіс для моладзі «Лучынка». Каб паправіць здароўе, на некаторы час зноў выяжджае ў Фінляндыю і Швэцыю. Пашкевіч прыкладае шмат намаганьняў для арганізацыі беларускіх школаў і настаўніцкіх курсаў у Вільні, дапамагае ў стварэнні прытулкаў, як сястра міласэрнасці даглядае хворых у тыфозным бараку. У 1916 у Лідзкім павеце лютавала эпідэмія тыфу. Пашкевіч засталася, каб дапамагчы хворым, але сама заразілася і памерла. Пахаваная ў Старым Двары пад Лідай. Ахарактарызуйце Цётку як пісьменніцу, грамадскага дзеяча, жанчыну. Сучаснікі Алаізы прыгадвалі шчырасць, адкрытасць у яе паводзінах, манеры трымацца, апранацца і г. У Пецярбургу аформіўся і дзейнічаў студэнцкі «Круг беларускай народнай прасветы і культуры» А. Пашкевіч Некаторыя ў ёй бачылі нават своеасаблівы тып «курсісткі-нігілісткі». Асяроддзе гэтага гуртка шмат у чым вызначыла яе грамадзянскую пазыцыю — актыўная барацьба з царызмам, сацыяльнае вызваленьне працоўных, нацыянальнае вызваленне беларусаў. Як паўплывала на ўсё далейшае жыццё і творчасць Цёткі пабыўка ў Пецярбургу, навучанне на курсах Лесгафта? У 1902 годзе ў Пецярбургу тут на курсы выхавацелек і кіраўніц фізічнай адукацыі вядомага ў той час педагога, прагрэсіўнага грамадскага дзеяча прафесара П. Лесгафта сёння Пецярбургскі дзяржаўны ўніверсітэт фізічнай культуры носіць яго імя. На курсы прымалі незалежна ад маёмаснага стану, веравызнання, адукацыі і ўзросту. Курсы давалі веды, неабходныя для працы масажысткамі і медыцынскімі сёстрамі, настаўнікамі фізкультуры. Нядоўгая пецярбургская пабыўка уключна па 1904 г. На курсах, апрача тэорыі рухаў, фізічных практыкаванняў, выкладалі анатомію, гігіену, матэматыку, педагогіку, псіхалогію, гісторыю, геаграфію, хімію, чарчэнне, маляванне, спевы і інш. Несумненна, веды, атрыманыя на курсах, дапамаглі Алаізе Пашкевіч лёгка здаць у маі 1904 года экстэрнам экзамены за поўны курс Пецярбургскай Аляксандраўскай жаночай гімназіі. Слухачкі курсаў наведвалі шпіталі для душэўнахворых, прытулкі для калек. Курсы Лесгафта, дзякуючы свабодалюбству і дэмакратызму іх арганізатара, уплывалі і на маральны воблік навучэнцаў. Прастата і натуральнасць у адзенні, знешнім вобліку, жэстах, рухах — вось што патрабаваў Лесгафт ад сваіх слухачак. Была яшчэ адна важная задача курсаў, якую добра адчувалі навучэнцы. У прыватнасці, у 1903 годзе слухачкі першага года навучання, а сярод іх была і Алаіза, пісалі свайму любімаму прафесару Лесгафту: «Мы павінны выпрацаваць тут пэўны светапогляд, павінны развіць у сабе адцягненае мысленне, павінны выпрацаваць у сабе чалавека-грамадзяніна, непахісна-стойкага ў сваіх перакананнях, які кіруецца ва ўсіх сваіх учынках праўдай, ненавідзіць насілле і свавол». Менавіта такім чалавекам, у вялікай ступені дзякуючы курсам Лесгафта, стала Алаіза Пашкевіч. Дайце характарыстыку зборнікаў «Скрыпка беларуская» і «Хрэст на свабоду». На самым пачатку ХХ стагоддзя эстафету літаратурнай творчасці ад Ф. Багушэвіча пераняла Алаіза Сцяпанаўна Пашкевіч, вядомая ў літаратуры пад псеўданімам Цётка. Менавіта яна ажыццявіла не ажыццёўленае аўтарам «Дудкі беларускай»: выдала зборнік вершаў пад назвай «Скрыпка беларуская» 1906 пад псеўданімам Гаўрыла з Полацка. У прадмове да зборніка яна пісала: «Дзякуй табе, Мацей Бурачок! Чэсць і слава тваему слову! У гэты зборнік увайшло 12 вершаў. Асноўны пафас — рэвалюцыйна-гераічны,патрыятычна-аптымістычны. Рэвалюцыя дапамагла таленту паэтэсы адкрыцца перад людзьмі, абудзіла няўрымслівае жаданне данесці праўду да свядомасці працоўных, выказаць яе голасна, ледзь не на ўвесь свет. Бурлівы, кіпучы 1905 год цалкам захапіў Цётку. Веру, братцы: людзьмі станем, Хутка скончым мы свой сон; На свет Божы шырай глянем, Век напіша нам закон. Магутнасць народа яна параўноўвае з каменем, з жалезам, а душу яго — з дынамітам, якому дастаткова адной іскрынкі, каб узарваць і знішчыць ненавісны лад. Верш, поўны аптымізмў і веры ў народную сілу, напісаны ў канцы 1905 г. Цяпер, братцы, мы з граніту, Душа наша з дынаміту, Рука цвёрда, грудзь акута, Пара, братцы, парваць пута! Царскаму рэжыму з дапамогай жорсткіх рэпрэсій і некаторых дэмакратычных новаўвядзенняў удалося на нейкі час прыглушыць рэвалюцыйную хвалю. Аднак рэвалюцыйны аптымізм не пакідаў Цётку і ў эміграцыі, пра што сведчыць яе верш «Суседзям у няволі» 1906 , звернуты да ўкраінцаў, якія ў той час таксама, як і беларусы, пакутавалі ад сацыяльнага і нацыянальнага прыгнёту, толькі ўжо ад іншага рэжыму — аўстра-венгерскага. У вершы пасля змрочнага малюнка тагачаснай беларускай рэчаіснасці, пададзенага з дапамогай яскравых мастацкіх дэталей «нагаек царскіх звон», «у нас там ноч», «мы ацямнелі з страшных мук» і г. Чуйце, чуйце, руку дайце! Праўду знайце: Ці у долі, ці ў нядолі — З вамі станем ў адным полі, Рука ў руку з вашым братам За свабоду перад катам. У зборнік увайшлі таксама вершы, якія так ці інакш да-паўнялі тэму народнага рэвалюцыйнага змагання. Лірычны верш «Добрыя весці», напісаны пад выразным уплывам верша «Добрыя весці» Ул. Сыракомлі, успрымаўся як адказ паэту-папярэдніку, якога яна называе «родным братам». Пераймаючы матыў Сыра-комлі аб рэвалюцыі на захадзе, што ўспрымалася як добрая вестка аб свабодзе верш Сыракомлі быў напісаны ў 1848 г. Расстрэл мірнай дэманстрацыі паказаў, што цар і самадзяржаўе з'яўляюцца галоўнымі ворагамі народа. Расстрэл мірнай дэманстрацыі паказаў, што цар і самадзяржаўе з'яўляюцца галоўнымі ворагамі народа. Цётка добра разумела, што ў барацьбе з царызмам працоўныя Беларусі не павінны быць ізаляванымі, што дабіцца перамогі можна толькі ў еднасці з іншымі народамі. Праўду знайце: Ці ў долі, ці ў нядолі — 3 вамі станем ў адным полі, Рука ў руку з вашым братам, За свабоду перад катам. Верш «Пад штандарам» па жанру вызначаецца як гераічная балада. Дзеючая асоба яе - Вінцуль, які нёс чырвоны штандар наперадзе паўстаўшай грамады і быў забіты ў час дэманстрацыі салдатамі па загаду капітана. Смерць Вінцуля становіць на шлях змагання тысячы людзей, бо яго кроў успрымаецца як ахвяра, што, «як крапідлам, людзей ахрысціла кругом». У цэлым жа па ідэйнай накіраванасці верш прасякнуты пафасам адмаўлення самадзяржаўя, як самай злачыннай сілы, якая трымае народы ў няволі. Прааналізуйце вершы «Мае думкі», «Мора», раскрыйце сутнасць іх рамантычна-сімвалічнай вобразнасці і алегарычнасці. Не толькі ўздым, але і ўтаймаванне рэвалюцыйнай хвалі выявіліся ў лірыцы Цёткі, пра што сведчыць верш «Мае думкі». Пачаты ён быў у 1905 годзе, закончаны — у 1906 годзе. Лірычны герой паэтэсы хацеў бы стаць то «зярном пшаніцы», то «рэчкай быстрай», то «ветрам буйным». І ўсё — дзеля людзей, каб іх накарміць, напаіць. Урэшце, каб разбудзіць іх, бо «ад цямноты людзі спяць». Заканчваецца верш даволі песімістычным прызнаннем «ветра»: Я там біўся, я там віўся, Я ім хаты паламаў, А ўсё ж такі не дабіўся, Каб народ свой голас даў!.. Тады, у 1905 годзе, «народ свой голас» не «даў», рэвалюцыя не перамагла гэта здарылася толькі ў 1917 г. Але гэта — аптымістычны песімізм пра што сведчыць у цэлым «бадзёрая» інтанацыя твора. Шырокае, неабсяжнае мора становіцца неспакойным. Грыміць гром — і хвалі ўспененага мора ўздымаюцца да неба, рвуць берагі, змываюць векавыя горы і скалы. Мора вуглем цяпер стала, Мора з дна цяпер гарыць, Мора скалы пазрывала, Мора хоча горы змыць. Раз'юшаная стыхія на моры — гэта барацьба паўстаўшых мас супраць самаўладства. І ніхто не можа стаць папярок народнаму гневу, які, як мора, крышыць і змятае на сваім шляху ўсё гнілое, старое, струхлелае. У такой бясстрашнай барацьбе нараджаюцца героі-гіганты, для якіх лепш загінуць, чым адступіць, здацца. Такі бой вякамі жджэцца, Такі бой гігантаў дасць, У такім бою толькі грэцца, У такім бою толькі пасць. Паэзія Цёткі, якую можна ўпэўнена назваць летапісам рэвалюцыі 1905 г. Што характэрна для рытма-інтанацыйнага ладу вершаў Цёткі «Вера беларуса» і «Суседзям у няволі»? Цётка сама была ў ліку першых барацьбітоў-адраджэнцаў, і яе паэтычны зрок хацеў бачыць не млявага, пакорнага і забітага беларуса, а цвёрдай волі нязломнага змагара за вызваленне сябе і свайго краю. Несумненна, ведаючы такіх людзей сярод паплечнікаў-грамадоўцаў, яна стварае ў вершы «Вера беларуса» суцэльны «гранітны» вобраз народа-змагара, - такога, якім хацела яго заўсёды бачыць. Вкарыстаны ў вершы прыём градацыі, узмоцнены паўторамі, надае яму асаблівую экспрэсіўнасць: Цяпер, братцы, мы з граніту, Душа наша з дынаміту, Рука цвёрда, грудзь акута, Пара, братцы, парваць пута! «Суседзям у няволі» 1906 , звернуты да ўкраінцаў, якія ў той час таксама, як і беларусы, пакутавалі ад сацыяльнага і нацыянальнага прыгнёту, толькі ўжо ад іншага рэжыму — аўстра-венгерскага. У вершы пасля змрочнага малюнка тагачаснай беларускай рэчаіснасці, пададзенага з дапамогай яскравых мастацкіх дэталей «нагаек царскіх звон», «у нас там ноч», «мы ацямнелі з страшных мук» і г. Чуйце, чуйце, руку дайце! Праўду знайце: Ці у долі, ці ў нядолі — З вамі станем ў адным полі, Рука ў руку з вашым братам За свабоду перад катам. Якія фігуры паэтычнага сінтаксісу часта сустракаюцца ў вершах паэтэсы і з якой мэтай яны ўжываюцца? Так як гэта —вершы-заклікі, вершы-лістоўкі, гэтыя прыёмы дазваляюць стварыць аратарскую інтанацыю гэтага верша.